چگونه ستاره شناسان یک سیارک را قبل از برخورد با زمین تشخیص می دهند
اخیراً با آزمایش فضاپیمای DART که موفق شد مدار یک سیارک را با برخورد به آن تغییر دهد، علاقه به دفاع سیاره ای افزایش یافته است.
با این حال، توانایی هدایت یک سیارک تنها نیمی از مشکل است – نیمی دیگر، شناسایی سیارک‌های بالقوه خطرناکی است که سیاره را تهدید می‌کنند. اینها باید به موقع شناسایی شوند تا مأموریتی مانند DART ارسال شود که به سالها اطلاع قبلی نیاز دارد. برنامه‌های آتی مانند ماموریت نقشه‌بردار NEO برای شناسایی این اجرام قبل از نزدیک شدن به زمین کار خواهند کرد و در کنار مأموریت‌های فعلی مانند NEOWISE کار خواهند کرد.
در این ماه، یک سیارک کوچک از فضا به سمت زمین پرتاب شد و وارد آسمان بالای تورنتو شد. این سیارک حتی با وجود اینکه فقط حدود یک متر عرض داشت و به طور بی ضرری در جو سوخته بود، قابل توجه بود زیرا یکی از اولین سیارک هایی بود که به زمین برخورد کرد و می دانستیم در حال آمدن است.
این سیارک که 2022 WJ1 نام دارد، اولین بار توسط پروژه ای به نام بررسی آسمان کاتالینا که از تلسکوپ در ایستگاه کاتالینا در نزدیکی توسان، آریزونا استفاده می کند، کشف شد. این سیارک حدود چهار ساعت قبل از اینکه قرار بود به زمین برخورد کند، دیده شد، که آن را ششمین سیارکی است که تا به امروز قبل از برخورد با زمین شناسایی شده است. این کشف به گروهی به نام مرکز سیاره کوچک منتقل شد که داده های بین المللی را در مورد اجرام نزدیک به زمین گرد هم می آورد و مشاهدات بعدی را با ستاره شناسان در سراسر جهان هماهنگ می کند.
این ع، تایم لپس توسط ستاره شناس رابرت وریک در نزدیکی خانه اش در لندن، انتاریو، کانادا گرفته شده است، پس از اینکه سیستم پیشاهنگی ناسا به او در مورد ورود WJ1 2022 در 19 نوامبر 2022 هشدار داد. گلوله آتشین به دست آمده مستقیماً بالای سر رگه های خود را نشان داد و تا شرق ادامه داد. از هم پاشیدرابرت وریک
حتی اگر این سیارک خاص کوچک و بی ضرر بود، توانایی شناسایی آن و هشدار دادن به دیگران در مورد رسیدن آن قبل از برخورد، گام مهمی در تیزتر ، استراتژی های دفاعی سیاره زمین است.
کلی فست، مدیر برنامه مشاهدات اجسام نزدیک به زمین برای دفتر هماهنگی دفاع سیاره ای (PDCO)، گفت: «جامعه دفاع سیاره ای واقعاً مهارت و آمادگی خود را با واکنش خود به این رویداد هشدار کوتاه نشان داد. بی،ه. چنین ضربه‌های بی‌ضرری به تمرین‌های خود به خودی در دنیای واقعی تبدیل می‌شوند و به ما اطمینان می‌دهند که سیستم‌های دفاعی سیاره‌ای ناسا قادر به اطلاع‌رس، پاسخ به احتمال برخورد جدی توسط یک شی بزرگتر هستند.»
