سیاهچاله ای که دم ستاره هایی به طول 200000 سال نوری دارد

این اولین باری است که چنین پدیده‌ای مشاهده می‌شود و زم، که محققان در حال بررسی تصاویر هابل و بررسی ،اش‌هایی بودند، به‌طور تصادفی مشاهده شد.

این تحقیق در منتشر شده است نامه های مجله اخترفیزیکی.

توصیه های سردبیران







منبع: https://www.di،altrends.com/،e/black-،le-tail-star-formation/

سیاهچاله ها ممکن است به ،وان هیولاهای ترسناک شهرت داشته باشند که هر چیزی را که با آن ها در تماس هستند می بل،د – اما می توانند نیرویی برای خلقت نیز باشند و شکل گیری ستاره های جدید را تغذیه کنند. محققان با استفاده از داده‌های تلسکوپ فضایی هابل اخیراً دنباله‌ای بزرگ و غیرمنتظره از ستارگان را مشاهده ،د که در پی یک سیاه‌چاله سرکش شکل می‌گرفتند.

ون داکوم گفت: «این یک دلتنگی محض است که ما به طور تصادفی با آن برخورد کردیم. من فقط داشتم تصویر هابل را اسکن می کردم و بعد متوجه شدم که ما یک رگه کوچک داریم. بلافاصله فکر کردم، “اوه، یک پرتو کیه، به آشکارساز دوربین برخورد کرد و باعث ایجاد یک مصنوع تصویربرداری خطی شد.” وقتی پرتوهای کیه، را حذف کردیم، متوجه شدیم که هنوز آنجاست. شبیه چیزی که قبلا دیده بودیم نبود.»

در حالی که بیشتر سیاهچاله‌های بسیار بزرگ، به نام سیاه‌چاله‌های کلان جرم، در مرکز کهکشان‌ها قرار دارند، گاهی اوقات این جانوران عظیم را می‌توان به تنهایی در اعماق فضا پیدا کرد. این مورد در مورد سیاهچاله اخیراً کشف شده با جرم 20 میلیون خورشید است که با سرعت فوق العاده ای در آسمان می چرخد. این احتمالاً با ادغام دو کهکشان آغاز شد که هر کدام دارای سیاهچاله‌های عظیم خود بودند که یک سیستم دوتایی را تشکیل دادند. سپس کهکشان سوم خیلی نزدیک شد، و در هرج و مرج ناشی از ادغام سه طرفه، یکی از سیاهچاله ها بیرون زده شد و به فضا فرستاده شد – آنقدر سریع که اگر در منظومه شمسی ما بود، از زمین حرکت می کرد. رسیدن به ماه در 14 دقیقه

این برداشت یک هنرمند از یک سیاهچاله فوق پرجرم فراری است که در نتیجه کشمکش بین آن و دو سیاهچاله دیگر از کهکشان میزبان خود به بیرون پرتاب شده است.
این برداشت یک هنرمند از یک سیاهچاله فوق پرجرم فراری است که در نتیجه کشمکش بین آن و دو سیاهچاله دیگر از کهکشان میزبان خود به بیرون پرتاب شده است. همانطور که سیاهچاله در فضای بین کهکش، شخم می زند، گاز ضعیفی را در مقابل خود فشرده می کند. این امر تولد ستاره های آبی داغ را تسریع می کند. این تصویر بر اساس مشاهدات تلسکوپ فضایی هابل از ستارگ، به طول 200000 سال نوری در پشت سیاهچاله در حال فرار است. آثار هنری: ناسا، ESA، لیا هوستاک (STScI)

ما فکر می‌کنیم که در پشت سیاه‌چاله یک بیداری می‌بینیم که در آن گاز سرد می‌شود و می‌تواند ستاره‌ها را تشکیل دهد. پیتر ون داکوم، نویسنده اصلی این مقاله از دانشگاه ییل، توضیح داد: بنابراین، ما به شکل‌گیری ستاره‌ای که دنبال سیاه‌چاله است نگاه می‌کنیم. بی،ه. “آنچه ما می بینیم عواقب آن است. مانند دنباله پشت یک کشتی، ما دنباله پشت سیاهچاله را می بینیم.”

سیاهچاله تنها از آن زمان به فضا سفر می کند و اکنون دنباله ای از ستارگان به طول حیرت آور 200000 سال نوری به دنبال آن دیده می شود. این دو برابر طول کهکشان راه شیری است. به نظر می‌رسد این اثر به این دلیل رخ داده است که سیاه‌چاله در حال برخورد به ابرهای گازی است و دنباله‌ای از گاز گرم به جای می‌گذارد و محیطی دنج برای تشکیل ستاره‌ها ایجاد می‌کند.